.png)
Begin oktober was ik samen met een aantal vrienden aanwezig bij de National Gathering van 24-7 Prayer USA in San Francisco. Terwijl buiten de drukke stad San Francisco zich vaak op grillige wijze liet horen, stond dit binnen in schril contrast met de aanwezigheid van de Heilige Geest in gebed en aanbidding.
Buiten protesteerden luidruchtige werknemers voor het hotel, lagen vele verslaafden en daklozen laveloos op straat en volgde het chaotische verkeer maar half de verkeersregels. Binnen luisterden we naar sprekers als Pete Greig, Tyler Staton, Jon Tyson en Mark Sayers over het thema “praying in colour”.
Voor een paar dagen leken het twee verschillende werelden op dezelfde plek, waarin wij ons als christenen soms maar moeilijk in weten te navigeren.
Een van de terugkerende thema’s tijdens de conferentie was het ritme van ademhaling. Hiermee bedoel ik niet dat we tijdens het gebed allerlei ademhalingsoefeningen moeten uitvoeren, hoewel dit kan helpen om focus te vinden in gebed. Wat ik bedoel is het volgende: leven in een ademhalingsritme. Als christenen ademen we in wanneer we ons tijdens gebed en aanbidding verbinden met God door de Heilige Geest. Dit gebeurt tijdens onze stille tijd op onze kamers, wanneer we tijd doorbrengen in gebed en in Gods woord, of tijdens kerkdiensten en conferenties die we bezoeken.
We ademen uit wanneer we ‘onze voeten plaatsen waar onze gebeden zijn’. We ademen uit wanneer we de wereld ingaan om de compassie en liefde van Jezus te brengen in een wereld die snakt naar echte vrede en gerechtigheid.
Dit is een ritme. Net als bij ademhaling moeten we eerst inademen voordat we kunnen uitademen. Daarbij geldt dat we niet het één zonder het ander kunnen blijven doen; we moeten dit afwisselen.
Dit is ook het ritme dat we zien bij de discipelen direct na Pinksteren, te lezen in Handelingen hoofdstukken 1 tot en met 4. In de eerste hoofdstukken waarin de Heilige Geest werd uitgestort over de discipelen en de eerste gelovigen, lezen we keer op keer dat zij zich ‘eensgezind wijdden aan het gebed’ (1:14) en zoals ‘gewoonlijk’ naar de tempel gingen voor het namiddaggebed (3:1). Daarna ademden ze uit door het verhaal van Jezus te delen met de menigte, zoals Petrus deed tijdens het Pinksterfeest (2:14-40), of zieken genazen (3:2-10).
Tijdens deze conferentie heeft dit mij aan het denken gezet. Ik ervaar in mijn eigen rol dat het zo makkelijk is om te focussen op vele projecten waar ik mee bezig ben, zonder te beseffen dat dit alleen succesvol zal zijn als God er leven in blaast, en dat het luisteren naar Zijn stem zo belangrijk is voor ons leven. Op mijn knieën in gebed gaan, is de eerste stap die ik persoonlijk vaker zou moeten zetten om vervolgens op te staan en het werkveld in te gaan.
Ik ben van mening dat er momenteel zoveel nood en ellende in de wereld heerst, dat de wereld snakt naar een Kerk die zich op de knieën werpt om de verbinding met God te zoeken en vervolgens vrede, gerechtigheid en bovenal de redding van de zonde door Jezus Christus te delen met alle mensen die in duisternis leven, waar dan ook ter wereld.
Even thuis in RIjnsburg
In september waren Abby en ik in Nederland om haar voor te stellen aan familie, vrienden en de Nederlandse cultuur. Wij hebben enorm genoten van de tijd met familie en vrienden, alle steden die we mochten bezoeken, het concert van Jubilate en de vele mensen die we mochten ontmoeten. Het is bemoedigend hoeveel steun ik mag ontvangen voor het werk dat ik doe.
Kort geleden vroeg ik Abby wat voor haar het grappigste culturele moment was. Na niet lang nadenken zei ze dat het geritsel van snoeppapiertjes vlak voor de preek een bijzonder fenomeen is. Wat voor mij een normale gewoonte is, ervaarde zij alsof iemand toestemming gaf aan de hele kerk om op hetzelfde moment één snoepje te pakken. Daarnaast fascineerde zij zich over hoe snel je even naar het dorp fietst om boodschappen te doen of iemand kort te bezoeken.
Hopelijk mogen we snel weer richting Nederland komen om tijd met vrienden en familie door te brengen.
Wat nog meer?
De afgelopen periode zijn er veel plannen op mijn pad gekomen, en ik ben al verschillende projecten en reizen voor 2025 aan het voorbereiden. De meeste teams zijn inmiddels op reis geweest, en samen met onze internationale partners ronden we alle projectverslagen voor 2024 af.
Eind oktober hadden we ons eerste Internationale Partners Meeting. Over de hele wereld namen onze internationale partners deel aan een videogesprek. We spraken met hen over onze visie en missie voor 2025 en onze focus op leiderschapsontwikkeling. Met deze vernieuwde focus hopen we in het komende jaar meer training te geven aan lokale leiders van gemeenschappen, kerken en organisaties.
In de ontwikkelings sector wordt er veel geschreven over het lokaliseren van leiderschap, een thema dat ook voor ons belangrijk is. Met onze Canadese donoren willen we bijdragen aan het verbeteren van scholen, kerken en andere projecten. Het zijn echter de lokale leiders die deze projecten moeten dragen en voortzetten. Hungry For Life wil daarom meer focussen op de ontwikkeling van deze leiders, zodat de projecten op de langer termijn duurzamer zijn en gedragen worden door dienende leiders die hun gemeenschap transformeren.
Vrijdag 8 november hadden wij ons jaarlijkse Gala, waar we opnieuw een bijzonder jaar vierden en vooruit kijken naar 2025. Tijdens dit gala halen we geld op voor onze operationele kosten. We hebben meer dan $225,000 op weten te halen.
Ik krijg wel eens de vraag wat Hungry For Life als organisatie doet en hoe onze financiën werken. Een van onze kernwaarden is om donoren de kans te bieden om transparant te doneren. Dit betekent dat 100% van een donatie gaat naar het doel dat de donor kiest. Dit kan een project in Ethiopië zijn, een donatie voor onze operationele kosten, of bijvoorbeeld de donaties die Hungry For Life ontvangt om mijn salaris uit te betalen.
Onderstaande video geeft een korte uitleg over wat wij als goed doel allemaal uitvoeren.
Op naar…
Aanstaande maandag stap ik in het vliegtuig om samen met Abby en haar familie tijd door te brengen in de Dominicaanse Republiek. We zullen de projecten bezoeken, met Carlos en onze partners in gesprek gaan en ook van het strand gaan genieten.
Daarnaast arriveert in de tweede week een medisch team vanuit Canada om mensen medische hulp te bieden in de batey villages in de suikerrietvelden.
Daarna ga ik me opmaken voor de kerstperiode, in mijn volgende blog zal ik meer delen over mijn plannen in 2025 en de projecten waar ik aan mag werken.
Groeten vanuit Canada,
Ruben
Comments